O SALTO DUNHA RÁ
Ola, eu chámome Carme Carballude, e esta é Carmiña. Estudamos aquí, alo nos 70 e pico… ¡mi maaa Carmiña seica pasaron 50 anos! dende que se abriu o cole…
Mais ben parece que pasou, naaa; o salto dunha rá e…¡¡ xa estamos en hoxe!! E vai alá medio cento…
Hoxe vouvos falar de Carmiña fai 50 anos, mirade que feituca é. Ela non o sabía, pero foi una rapariga moi afortunada.
Saiu dun rural precario, onde os maiores horizontes eran os camareiros que se ofrecían pola fiestra.
Iso sí, naceu nunha época máxica, chea de descubrimentos, era o tempo do pan con chocolate, do chourizo Revilla, do vaso da nocilla, (cos sinais de ter metido o dedo e chupar), as pistolas de pau feitas á navalla, tal que Starsky – Hutch, fazaña de risco que ninguén chegou a plantexarse; ¡se non fai mal unha sacha, menos vai facer una navalla!, a regra de 50 centímetros con mando a distancia, o proxectil de tiza voadora, ou no peor dos casos, dependendo do delito, o borrador torpedo que impactaba nos miolos do individuo resolvendo de inmediato a persistente hiperactividade.
Sí, meus amigos, Carmiña viviu nun tempo máxico, de fadas e elfos, de dar os bos días polas mañans e un ata maña antes de pechar a porta, as grazas e os que aproveite…. ¡Que tempos Carmiña!
Vouvos contar:
Cando chegou ó colexio de Vilatuxe, foi coma chegar o centro de Madrid, con carteira ó lombo, cagada de medo e ó mesmo tempo chea de garbo; levar carteira xa era caseque de maiores, anque fora “vintage”, despois de polo menos 7 mans anteriores….
¡Ai Carmiña, chegaches aquí cos ollos tremosos e abraiados, iso sí, disimulando co peito inchado coma o emigrado entrando nunha America descoñecida, pero chea de supostas oportunidades. A chulería disimulaba a angustia, só se vía a carteira de colorinchos que campaba coma nova enriba do vestido dos domingos.
Dende uns zapatos tan pequenos o cole semellaba o Gran Hotel da Toxa, e cando dunha vez foi á cociña, porque se mareu no autobús, e viu a pota que empregaban para facelo caldo, o abraiamento tatuouse na sua retina… -¡Santo Deusss, ahí cabe un becerro de pé!( pensou).
Carmiña soubo moi bén cando nacer para poder vivir a mellor das épocas; daquela levar co columpio nos dentes era sinal de déficit de atención, á segunda vez xa quedabas curado para sempre. Era pizpireta, e enseguida empezou a pillar as normas.
O primeiro que descubriu foi a Lei da Xerarquía; o grande zurra ó pequeno, e o pequeno á de asociarse a un grande que o defenda. As veces, este posto era para un irman maior ou para un irman postizo que viña sendo parente ou veciño, que cho asignaban cando tiñas una experiencia mínima dun ano de novato e pasabas a medio veteran. Ter alguén a cargo era un ascenso de soldado raso a cabo, a Carmiña no seu ascenso tocoulle o mellor irman postizo do mundo, Marti…
-“¡Non lle toques que che chimpo os dentes!” (enclenque si, pero o rango daba xenio). Asi foi que Marti, era entregado, (case sempre) san e salvo, e as ordes dabas Carmiña, o rapaz andaba dereito coma una vela.
Seguindo a Lei da Xerarquía, no comedor os grandes servían ós pequenos, esto tiña varias connotacions; por un lado, se servías a outros, xa eras considerado “grande”, e por outro lado, había que facelo ben, era cuestión de honor. Cortarllela carne, porlle a servilleta ou o que precisasen, estar á altura, sen perder de vista ó irman postizo, evitando o xuizo social do resto dos compañeiros, xa que iso podía traer represalias de exclusión no recreo. Onde máis se notaba esta Lei, era cando os pais visitaban o colexio; o pai achegábase a un señor ou señora que era o encargado de ensinarlle ó seu fillo o que él non lle podía ensinar, ¡nada menos!
Asi que, o respeto era total. Pobre do que levara para a casa queixas daquel mestre, tendo en conta que daquela xa se estilaba que os mestres nos colleran manía cando a auga non ía polo noso rego, pero nin así.
¿Lembras Carmiña? Cando te chamaba a contas o director era coma ser xulgado polo Tribunal Supremo, tremábanche as pernas tres días seguidos, sábeo bén D. Andrés, que alguna vez lle tocou ensinar os dentes. A Carmiña, a inadaptada a ese mundo, entre máxico e dramático viu como os mestres seguían outra Lei, a do pluriemprego.
-Eran nutricionistas:
Cando D. Manolo dicía: “nena, mira que Pabliño coma bén, dalle una mazan grande que se cadra non almorzou hoxe…” En tempos de tanta novedad, os rapaces eran un chisco delincuentes, o truco estaba en que non se enteraran os pais.
Coma cando os da clase de Carmiña, e ela tamén, lle encheron a mesa a D. Manolo con polvos pica-pica, e o segredo de sumario durou ata hoxe, a pesares de todo, a vinganza diluíase camiño do comedor e alí, o importante era que os rapaces comerán bén.
– Tamén eran asesores laborais:
Por exemplo, cando Dª Trini ensinaba a ganchillar e decía:
– “Os venres, metedes a roupa nunha tina con auga e xabon e refregades así, aclarades e pondela a secar, así o luns esta lista para vir a escola.
-» O domingo, quentades auga nunha pota e nunha tina misturades coa fría e metedesvos a remollo, refregades nos recantos das orellas, o pescozo por detrás, entre os dedos dos pés, e …por aló “nas rías baixas” que non esqueza. O luns estaredes frescos coma a roupa…” Aquello era máis conciso que un tutorial de youtube.
– Traballaban de coidadores:
Dª Xulia inventou a técnica dos mocos soplados; -“pos o pano e inchas os pulmons, pechas a boca e soplas polo nariz”. Mira que eran listos os cativos… cando isto sucedía non quedaba ningún rapaz á beira, por sea caso había alguna fuga.
No terceiro caixon da mesa agochaba un rolo de papel de baño, que tanto servía para un “popó” coma para sacar a cera das orellas.
– Había mestres que tamén exercían de MacGyver, Que llo digan a D. Victor, o revolucionario pioneiro da pretecnoloxía; ensinaba ós cativos a utilidade dos parafusos. Hoxe en día estaría no cárcere por conducta temeraria, por incitar ós rapaces a andar con ferramentas perigosas e de grande risco: alicates, martelos, tenazas, serras, trenchas… ¿non sabedes o que e una trencha? Tranquilos que ó remate expricavos Carmiña, que dende aquela quedou moi posta no tema. Se dabas co martelo no dedo, tirita e a seguir cravando, nin tan mal. E estaredes pensando nas protestas dos país, ¿va que sí?
Pois nada máis lonxe da realidade; os pais eran os prestamistas das ferramentas (non había presuposto para mercalas), cada un prestaba o que tiña, facían o que fose preciso con tal de que os fillos saisen inxeneiros da Nasa… e case foi así. Hoxe estaríamos todos en casas de acollida e o carcere a reventar de xente, entre pais e mestres.
O caso é que a xeración desenrrolou habilidades domésticas desas que antes de chamar o técnico desarman o aparello, ou antes de mirar as instrucions montamos o moble, a medir a cuartas ou a ferranchear…. ¡Ahi D. Victor! Canta creatividade para uns nenos tan famentos dela.
-Outros eran videntes:
Dª Mary Carmen, sin ir máis lonxe; sabía o que ía pasar antes de que acontecese. Entraba pola porta tesa coma un buxo, e automáticamente, cada quen facia exame de conciencia e rezaba o que sabía, para non ser o elexido. Cruzabas os dedos tentando volverte invisible e que seguise de largo, pero non; adoitaba parar, mirábachee ós ollos, e ¡“zas”! Xa sabía dos namoramentos antes que o propio namorado. Todos quixemos nalgún momento saber onde agochaba a bola de cristal.
En fin…
-Eran incluso psicólogos :
Dª Rosa pillaba o baile da revolución hormonal polos pasillos, sin nin sequera chegar a aula. Sacaba daquel bolso de coiro a maxia da modernidade que suavizaba as primeiras crises menstruais, co seu correspondente sermón, para aplacar a ansiedade da ignorancia.
Ou D. Manolo Pichel, que seguro que estaría hoxe compartindo celda con D. Victor, pois amasábache as orellas ou a meixela ata facerte cantar, (nin Clint Eastwood nos mellores tempos do oeste). Cando xa tiñas as orellas coma o cú dun mandril, cantabas sí ou sí, pero él había ter sabido que era o que acontecía…
O colmo da prisión de hoxe en día, pudo ser Dª Africa, cando lles deu una boa charleta de sexualidade e reproducción a aqueles cativos que sabían o tema do galo e a galiña, e levar a vaca ó boi… e … nada de nada máis…
Enseguida os pais se atrincheraron no patio, coas escopetas da ignorancia cargadas, a ver quen estaba pervertindo ós cativos con cousas, que ademais de prohibidas, eran pecado. Unha vez máis as altas esferas da dirección actuaron e ninguén saiu malferido.
-O emprego máis divertido que tiñan os profes era o de tracaleros, como oides; con D. Manolo aprendemos a usurpar a identidade, (nunca se sabe o que pode facer falta).
Cando foi dos premios literarios de Caixa Vigo, había que ir a Vigo recollelos, e alá foi Carmiña no Sinca de D. Manolo, mais o seu sobriño Santi, e D.Manolo decía:
-“Cando cheguemos, se che preguntan, ti di que eu son teu pai, e que Santi é teu irmán”.
Carmiña chegou a sentirse moi importante ou cáseque famosa, porque para que D. Manolo gastara un día enteiro nela, tiña que ser cousa de moita importancia, asi que, aclopouse ó xogo do profe deixandolle ser seu pai por un dia.
Arrancou o Masaratti de D. Manolo, ruta Vilatuxe a Vigo coma o ave Ourense Madrid, se o colexio era o Hotel Da Toxa, Vigo era coma hoxe New York…
Comeron de restaurante e dironlle a Carmiña unha morea de libros e agasallos, que aínda andan nas estanterías.
¡Abraiadiña estaba Carmiña!, e como mentiu ben, á saida foron o Zoo..
¡Carmiña meteu o seu maxin de cheo na película de Tarzán! Contaba velo por alí, saltando de liana en liana, ó final non o viu, pero oir oiuno ¿verdade rapariga?
-¡Carmiña!¡Canto deberon de estudar os mestres do teu tempo para seren tantas cousas a vez!
Fóra do fogar, despóis do Club Disney, os profesores eran os nosos ídolos… inimigos á hora das notas pero ídolos …
E estaredes pensando que isto foi fai moito tempo, pero non, só foi, o salto dunha rá.
Hoxe xa ninguén quere inxeneiros supervivintes na Nasa, nin campeons de aventuras; hoxe, é un mundo de xigantes enclenques, con títulos sen coñecemento, pequenos tiranos demandantes de xerarquías, con ferramentas perigosas agochadas detrás dunha pantalla medindo aquello de facelo ben, nun “fast furious” ou nunha consola. E un tempo diferente, pero coa mesma fame de creatividade e de soños…
Por iso , Carmiña mais eu queremos agradecer o gran traballo que fai un mestre, anque agora cun camiño moderno cheo de atrancos, limitacións e en total desamparo.
Pero ainda así, os mestres vocacionais: por favor, seguide crendo nunha insinanza cultural, seguide crendo nos cativos… seguide sendo ídolos….e alimentando soños…
Ós mestres do tempo de Carmiña, e os de agora Moitas Grazas.
E a todos vós, Grazas por darnos a oportunidade desta xuntanza.
¡¡Feliz 50 Aniversario a todos!!
